Τις δεκαετίες του 70′ και του 80′, η Βενεζουέλα ήταν η πιο πλούσια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Τεράστια αποθεματικά πετρελαίου, καλοί κοινωνικοί και οικονομικοί δείκτες και δημοκρατικό πολίτευμα. Όλα έμοιαζαν θετικά.
Ακριβώς δύο δεκαετίες πίσω, το 1998, ο Ούγκο Τσάβεζ υποσχόταν στον λαό της Βενεζουέλας πως θα τους οδηγήσει σε έναν.. σοσιαλιστικό παράδεισο! Οι κακοί και άπληστοι καπιταλιστές όπως και οι πολυεθνικές εταιρείες “έκλεβαν” τον πλούτο του λαού ο οποίος έπρεπε να αμείβεται με έναν πολύ μεγαλύτερο μισθό. Η κατανομή του πλούτου θα άλλαζε και θα πήγαινε από τους πλούσιους στους φτωχούς αλλά και στην μεσαία τάξη. Όσο λάθος και να είναι αυτή η πρακτική για κάποιον που έχει στοιχειώδη λογική, δεν θα αναλυθεί στο συγκεκριμένο άρθρο.
Τότε οι πολίτες της Βενεζουέλας έκαναν το μεγαλύτερο λάθος της σύγχρονης -αν όχι όλης- ιστορίας της χώρας και τελικά εξέλεξαν τον Τσάβεζ, ο οποίος μάλιστα είχε εγγυηθεί πως αν μετά από 2 χρόνια κυβέρνησης ο λαός ήταν δυσαρεστημένος, θα γινόντουσαν εκλογές ώστε να αποχωρήσει. Φυσικά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Ο σοσιαλιστικός παράδεισος μόλις είχε ξεκινήσει. Ο Τσάβεζ ανάγκασε τις πολυεθνικές να φύγουν από την χώρα αφού απαιτούσε μεγάλα ποσά για παραχώρηση νέας άδειας ενώ ταυτόχρονα έπαιρνε τον έλεγχο των επιχειρήσεων ιδιωτών καθώς πίστευε πως το κράτος θα μπορούσε να τις τρέξει καλύτερα από τους ιδιώτες και στο τέλος να μοίραζε τα κέρδη στον λαό. Αξίζει να σημειωθεί πως η αρχή της θητείας του Τσάβεζ είχε χαρακτηριστεί από πολλούς ως “πρότυπο του σοσιαλισμού”.
Στην αρχή είναι εύκολο για μια κυβέρνηση να αρχίσει να κατασχέτει χρήματα που υπάρχουν ήδη στην αγορά. Μετά όμως; Υπάρχουν άλλα χρήματα για να κατασχέσει όταν όλοι οι υγιείς οικονομικά πολίτες αρχίζουν να εγκαταλείπουν την χώρα που οδηγείται στην καταστροφή;
Ο Τσάβεζ όχι μόνο δεν τήρησε την υπόσχεσή του περί αποχώρησης, αλλά δεν είχε σκοπό να φύγει ποτέ από τον “θρόνο” του. Κυριολεκτικά, το 2013 πέθανε εν ενεργεία και αντικαταστάθηκε από τον αντιπρόεδρό του, Νικολάς Μαδούρο. Η δημοκρατία μετατράπηκε σε δικτατορία.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 2 εκατομμύρια “τυχεροί” κάτοικοι έχουν φύγει από την χώρα. Ευτυχώς για εμένα μέσα σε αυτούς ήταν και στενοί συγγενείς μου. Δυστυχώς για άλλους που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να φύγουν. Πολλές αεροπορικές έχουν διακόψει τα δρομολόγια προς το Καράκας. Ο πληθωρισμός έφτασε τον Αύγουστο το 1.000.000%, το μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο και ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία. Τα ράφια στα super market είναι άδεια, βασικά αγαθά όπως ψωμί, χαρτί, νερό και ηλεκτρικό ρεύμα βρίσκονται σε έλλειψη και η εγκληματικότητα είναι τόσο συχνή όσο είναι ο ήλιος στην Ελλάδα. Δημοσιογράφοι φυλακίζονται, πολίτες σκοτώνονται στους δρόμους και σε κάθε διαδήλωση κατά της κυβέρνησης υπάρχει μεγάλος αριθμός νεκρών.
Μετά από 20 χρόνια σοσιαλισμού, η χώρα έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει. Πλέον δεν μιλάει κανείς για ένα “πρότυπο σοσιαλισμού” αλλά για έναν σοσιαλισμό που.. δεν εφαρμόστηκε σωστά, όπως και κάθε άλλη φορά που ο σοσιαλισμός έχει οδηγήσει στην καταστροφή με ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα και να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του δημοσιογράφου Anatoly Kurmanaev το οποίο δημοσιεύτηκε στην Wall Street Journal.
“Στη Βενεζουέλα, είδα παιδιά να εγκαταλείπουν σχολεία που είχαν σταματήσει να προσφέρουν γεύματα και δασκάλους να ανταλλάσσουν τα σχολικά τους εγχειρίδια με αξίνες για να δουλέψουν σε επικίνδυνα ορυχεία. Είδα εικόνες με κουφάρια αλόγων στην κτηνιατρική σχολή του καλύτερου πανεπιστημίου της χώρας που είχαν σφαγιαστεί και φαγωθεί λόγω της έλλειψης τροφής”.
