Ξεκίνησε το 2002, στην περίφημη «Μπιφτεκούπολη» της οδού Κωνσταντινουπόλεως, στη Γλυφάδα. «Εκείνη την εποχή έλειπε από την ευρύτερη περιοχή των νοτίων προαστίων ένας χώρος φαγητού και διασκέδασης μαζί. Τότε μεσουρανούσε το Galea, που ήταν αμιγώς club, και υπήρχε και το Ρακάδικο που ήταν μεζεδοπωλείο αλλά λίγο πιο κεντρικά, στο Παλαιό Φάληρο» λέει ο Κωνσταντίνος Δάνδολος, ένας από τους τρεις ανθρώπους που δημιούργησαν το Akanthus.
Ο Γιάννης Παπαγιαννόπουλος και ο Μανώλης Μούτσος ήταν οι άλλοι δύο. «Ξεκινήσαμε τις Κυριακές με μεζέδες και μια μικρή ορχήστρα. Ήταν μόνο δυο άτομα και έπαιζαν κυρίως λαϊκά. Αλλά η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, από το μαγαζί είχαν περάσει σχεδόν όλοι» θυμάται.
Δυσκολίες; Φυσικά και υπήρξαν. Δύο από τους τρεις ιδιοκτήτες δεν είχαν καμία προηγούμενη επαγγελματική επαφή με τον χώρο της διασκέδασης και της εστίασης, ενώ ο τρίτος (Γιάννης Παπαγιανόπουλος) είχε απλώς εργαστεί σε νυχτερινά μαγαζιά, δεν είχε όμως την παραμικρή επιχειρηματική εμπειρία.
Ο Κωνσταντίνος θυμάται: «Ήταν μια περίοδος που είχαμε δυσκολευτεί αρκετά οικονομικά. Πήγαμε λοιπόν στην τράπεζα για να ζητήσουμε ένα δάνειο. Η τράπεζα μάς είπε ότι θα μας το βγάλει αλλά, για να γίνει αυτό, θα έπρεπε πρώτα να κάνουμε και μια ασφάλεια ζωής. Για να μην στα πολυλογώ, το αποτέλεσμα ήταν ότι κάναμε την ασφάλεια αλλά το δάνειο δεν εγκρίθηκε. Και μείναμε μόνο με την ασφάλεια! Ευτυχώς, μας βοήθησαν οικονομικά κάποιοι φίλοι».
Παρ’ όλα αυτά, αφού ο πρώτος χρόνος στέφθηκε με επιτυχία και το εγχείρημα έδειχνε να αγκαλιάζεται θερμά από το κοινό, οι τρεις επιχειρηματίες αποφάσισαν να μεταφέρουν το καλοκαιρινό Akanthus στην Παραλιακή, συστήνοντας στα νότια προάστια την έννοια του live clubbing. Σε αυτήν την απόφαση βρήκαν τη στήριξη της οικογένειας Παπαθεοχάρη.
«Αποφασίσαμε να το πηγαίνουμε τα καλοκαίρια στον Αστέρα Γλυφάδας, συνεργαζόμενοι με τον αδελφικό μας φίλο, Διογένη Παπαθεοχάρη, που είχε τον χώρο στην Παραλιακή. Η συνεργασία κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια, από το 2004 μέχρι το 2013, και λειτούργησε όχι μόνο ως επισφράγιση της φιλίας μας με τον Διογένη Παπαθεοχάρη, αλλά και ως ένα μεγάλο σχολείο για εμάς. Μάθαμε από τους καλυτέρους όλα αυτά που έπρεπε να ξέρουμε για να εξελίξουμε τη δουλειά μας. Χτίσαμε τις σωστές βάσεις».
Όσο για τις προαναφερθείσες δυσκολίες, προφανώς συνεχίστηκαν και αυτές. Και, μοιραία, έγιναν ιστορίες που οι πρωταγωνιστές τους διηγούνται, χρόνια αργότερα, χαμογελώντας. «Και οι τρεις ιδιοκτήτες, ένεκα οικονομίας, αναγκαστήκαμε στην αρχη να υπηρετήσουμε διάφορα πόστα της επιχείρησης (σ.σ.: στον ρόλο του αφηγητή και πάλι ο Κωνσταντίνος).
Ήταν λοιπόν μια περίοδος που εγώ έκανα τον DJ και οι άλλοι δύο τους ταμίες. Τις βραδιές όμως που οι άλλοι δύο έλειπαν, εγώ έπρεπε να κάνω και τα δύο, μουσική και ταμείο. Έτσι, όταν ζητούσε μια παρέα λογαριασμό, έπρεπε να εγκαταλείψω για κάποια ώρα το πόστο του DJ και να πάω στο ταμείο. Οπότε, θυμάμαι πως είχα φτιάξει στον υπολογιστή ένα φάκελο που τον είχα ονομάσει ‘Bills΄ και είχε, ειδικά για την περίπτωση των λογαριασμών, κάποια τραγούδια πολύ μεγάλης διάρκειας, ώστε να προλάβω. Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν τρομερά αγχωτικό!
Παρ’ όλα αυτά, η ενασχόλησή μας με όλα τα πόστα μάς έκανε και τους τρεις να καταλάβουμε την αξία του προσωπικού σε μια επιχείρηση. Γι’ αυτό, μέχρι και σήμερα θεωρώ πως είμαστε πάντα κοντά στο προσωπικό μας, αντιμετωπίζουμε τον καθένα σαν ένα ξεχωριστό συνεργάτη μας και έχουμε προσωπική σχέση και επαφή με όλους».
Πηγή: nou-pou.gr
