Τι ζημιά προκαλεί η αύξηση του κατώτατου μισθού σε μια οικονομία; Δείτε τη Βενεζουέλα και την Ελλάδα

Τι ζημιά προκαλεί η αύξηση του κατώτατου μισθού σε μια οικονομία; Δείτε τη Βενεζουέλα και την Ελλάδα

minimum-wage3

Του Panos Mourdoukoutas στο Forbes – Capital.gr
Οι υποστηρικτές της αύξησης των κατώτατων μισθών θα πρέπει να ρίξουν μια προσεκτική ματιά στη Βενεζουέλα και την Ελλάδα, όπου οι γενναιόδωρες αυξήσεις των κατώτατων μισθών οδήγησαν τους εργαζόμενους στις ουρές για επιδόματα ανεργίας.
Στις ΗΠΑ ο αγώνας του κινήματος που διεκδικεί κατώτατο ωρομίσθιο 15 δολαρίων αρχίζει να παίρνει έκταση. Η μία πολιτεία μετά την άλλη και η μία πόλη μετά την άλλη ψηφίζουν νόμο για να αυξήσουν τον κατώτατο μισθό στα 15 δολάρια. Στο μεταξύ, τα κέρδη μισθών αρχίζουν να εμφανίζονται στα εθνικά στοιχεία. Τους τελευταίους δώδεκα μήνες, οι μέσες ωριαίες αποδοχές αυξήθηκαν κατά 3,4%, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ την Παρασκευή – αρκετά πιο πάνω από τον πληθωρισμό.
Οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού είναι καλές -όταν καθοδηγούνται από τις δυνάμεις της αγοράς και όταν οι εταιρείες αναπτύσσονται και μπορούν να τις καλύψουν. Όπως μια αύξηση του ελάχιστου μισθού που ανακοίνωσε η Costco αυτή την εβδομάδα, ακολουθώντας αρκετά τρίμηνα ισχυρών πωλήσεων στα καταστήματά της.
Αλλά μπορεί να είναι κακό πράγμα όταν είναι αποτέλεσμα κυβερνητικής εντολής.
Για παράδειγμα, όταν οι εταιρείες πρέπει να τις καλύπτουν ακόμη και σε στιγμές που οι πωλήσεις μειώνονται και αγωνίζονται να επιβιώσουν. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι αυξήσεις μισθών ισοδυναμούν με επίδομα και όχι με ανταμοιβή για εργασία.
Τι ζημιά προκαλεί η αύξηση του κατώτατου μισθού σε μια οικονομία; Δείτε τη Βενεζουέλα και την Ελλάδα
Γι αυτό το λόγο η Wall Street είναι εναντίον του κατώτατου μισθού που υπαγορεύεται από την κυβέρνηση.
“Είμαστε βασικά υποστηρικτές των ελεύθερων αγορών και των αντιπάλων της κυβερνητικής παρέμβασης”, λέει ο Murray Gunn, επικεφαλής της έρευνας για την προοπτική της παγκόσμιας αγοράς της Elliott Wave International. “Αν οι δυνάμεις της αγοράς υπαγορεύσουν αύξηση του κατώτατου μισθού, αυτό είναι ένδειξη μιας αναπτυσσόμενης οικονομίας. Μία αύξηση των ελάχιστων μισθών με κυβερνητική εντολή είναι το αντίθετο. Μακροπρόθεσμα, οποιαδήποτε προσπάθεια χειρισμού οικονομικών μεταβλητών θα διορθωθεί τελικά από τις δυνάμεις της αγοράς. ”
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε αυτή την περίπτωση; Απλά ρίξτε μια ματιά στη Βενεζουέλα.
Υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος πραγμάτων που κατέστρεψαν την πάλαι ποτέ ακμάζουσα οικονομία της. Οι γενναιόδωρες αυξήσεις των κατώτατων μισθών είναι ένα από αυτά, σύμφωνα με τον Dr. Rainer Zitelmann, ιστορικό, κοινωνιολόγο και συγγραφέα του “The Power of Capitalism”.
“Η αναστροφή της οικονομικής τύχης της Βενεζουέλας ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970, πολύ πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τον Hugo Chavéz, καθιστώντας ακόμα χειρότερες τις συνθήκες”, λέει ο Zitelmann. “Ένας από τους λόγους για τα προβλήματα της Βενεζουέλας ήταν ο ασυνήθιστα υψηλός βαθμός κυβερνητικής ρύθμισης της αγοράς εργασίας. Από το 1974 και μετά, οι κανόνες που εφαρμόζοντας ελέγχονταν σε ένα ένα επίπεδο που ήταν πρωτοφανές σχεδόν οπουδήποτε αλλού στον κόσμο – πόσω μάλλον στη Λατινική Αμερική”.
Πόσο μακριά έφτασε η ρύθμιση της αγοράς εργασίας από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας; “Με την προσθήκη του ισοδύναμου μισθών 5,35 μηνών στο κόστος απασχόλησης ενός ατόμου το 1972, το μη μισθολογικό κόστος εργασίας εκτοξεύτηκε για να προσθέσει το ισοδύναμο μισθών 8,98 μηνών το 1992”, λέει ο Zitelmann.
Τα υπόλοιπα έχουν καταγραφή στην ιστορία, με μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας εξακολουθεί να αυξάνει τον κατώτατο μισθό καθώς η χώρα βαδίζει στο χείλος της κατάρρευσης.
Τον περασμένο Απρίλιο, ο πρόεδρος Nicolas Maduro ανακοίνωσε αύξηση κατά 155% του κατώτατου μισθού. Αυτή είναι η 13η αύξηση από τότε που ο Maduro έγινε Πρόεδρος. Το πρόβλημα είναι ότι η αύξηση του Maduro δεν βοήθησε πολύ τους εργαζόμενους που λάμβαναν τον κατώτατο μισθό να καλύψουν το αυξανόμενο κόστος ζωής.
Ο πληθωρισμός στη Βενεζουέλα “τρέχει” με ρυθμό 8900%, καθώς το 37% του εργατικού δυναμικού παρέμεινε άνεργο.
Για να είμαστε δίκαιοι, οι ρυθμίσεις στην αγορά εργασίας δεν ήταν ο μόνος παράγοντας παρακμής της Βενεζουέλας. Σε αυτό συνέβαλαν πολλές άλλες σοσιαλιστικές πολιτικές. Όπως το κύμα των εθνικοποιήσεων πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι έλεγχοι των τιμών και οι μεγάλες επιδοτήσεις υπό τον πρόεδρο Caldera. και οι έλεγχοι συναλλάγματος που ευνόησαν τους ξένους κατασκευαστές έναντι των εγχώριων κατασκευαστών.
Έπειτα, υπάρχει και η Ελλάδα.
Ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε από ελαφρώς κάτω από 600 ευρώ το 2000 σε περίπου 900 ευρώ έως το 2011, σύμφωνα με την Eurostat. Πρόκειται για αύξηση κατά 50%, πολύ υψηλότερη από τις αυξήσεις ελάχιστων μισθών που έγιναν την ίδια περίοδο στην Ισπανία και την Πορτογαλία.

Αυτή ήταν μια περίοδος άνθισης για την ελληνική οικονομία, χρηματοδοτούμενη από χρέος, άφθονο χρέος. Και όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη όταν το χρέος έληξε και η ελληνική οικονομία διολίσθησε στη χειρότερη μεταπολεμική ύφεση.
Κάποιες εταιρείες περιόρισαν τις δραστηριότητές τους ή έβαλαν οριστικό λουκέτο. Άλλες μετεγκαταστάθηκαν σε γειτονικές Βαλκανικές χώρες – όπως η Βουλγαρία, όπου ο κατώτατος μισθός ήταν το ένα τέταρτο των μισθών της Ελλάδας.
Μια τρίτη ομάδα ελληνικών εταιρειών – εκείνων με τιμολογιακή δύναμη – αύξησαν τις τιμές, μετακυλύοντας το βάρος στους καταναλωτές. Και μια τέταρτη ομάδα έγιναν οργανισμοί κοινωνικής πρόνοιας, διατηρώντας το εργατικό τους δυναμικό βασισμένες στις άμεσες ή έμμεσες κρατικές επιδοτήσεις για να συνεχίσουν να λειτουργούν.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η οικονομική ύφεση κατέστησε τις κυβερνητικές αυξήσεις κατώτατων μισθών ασήμαντες. Ο κατώτατος μισθός της Ελλάδας μειώθηκε από 876 ευρώ το 2012 σε 683 το 2018, καθώς το 17% του εργατικού δυναμικού παρέμεινε άνεργο.
Η Βενεζουέλα και η Ελλάδα μπορεί να είναι ακραία παραδείγματα, αλλά δίνουν ένα καλό μάθημα: οι μισθοί δεν πρέπει να συγχέονται με τα επιδόματα πρόνοιας. Δεν πρέπει να δίνονται κατ εντολή, πρέπει να κερδίζονται.

Τελευταία Νέα

Κατεβάστε την εφαρμογή μας