Μια από τις δημοφιλέστερες θεωρίες management είναι η θεωρία του Frederick Taylor (1856-1915), η οποία εμβαθύνει στην μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας της εργασίας.
Ο ίδιος ήταν μηχανικός, επομένως πειραματιζόταν συνεχώς με τρόπους να κάνει διάφορα πράγματα όσο το δυνατόν πιο παραγωγικά και αποδοτικά γίνεται.
Επιφανειακά η θεωρία του είχε πολύ αξία, όμως ιδιαίτερα σε σύγρονα εργασιακά περιβάλλοντα έχει αρκετά μειονεκτήματα.
Ο Taylor σχεδίασε 4 αρχές της θεωρίας του.
Αρχικά, κάθε διεργασία θα πρέπει να αναλυθεί αρκετά ώστε να βρεθεί ο πιο αποδοτικός τρόπος εκτέλεσής της.
Δεύτερον, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αναθέτονται σε εργασίες που ταιριάζουν με τις ικανότητές τους.
Τρίτον, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά ώστε να διαφαλιστεί πως ακολουθούν τις βέλτιστες πρακτικές.
Τέταρτον, οι managers πρέπει να επενδύσουν χρόνο στην εκπαίδευση των εργαζομένων.
Σίγουρα η θεωρία του Taylor έχει κάποια εύστοχα κομμάτια. Η βελτιστοποίηση της αποδοτικότητας της εργασίας είναι σημαντική. Ο κάθε εργαζόμενος να δουλεύει εκεί που είναι καλύτερος είναι επίσης καλό.
Τα μεγαλύτερα ελαττώματα όμως βρίσκονται στο γεγονός πως δεν συμπεριλαμβάνεται πουθενά η ομαδική δουλειά. Κάτι απαραίτητο στους σύγχρονους εργασιακούς χώρους.
Επίσης, η συνεχής εστίαση σε μια μόνο εργασία μειώνει την δημιουργικότητα του εργαζομένου, καθώς και η στενή παρακολούθησή του η οποία σήμερα θεωρείται “τοξικός τρόπος management”.
Τέλος είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως όταν ο Taylor ανέπτυξε τη θεωρία αυτή, δεν υπήρχαν οι έννοειες του άνετου εργασιακού περιβάλλοντος και της εταιρικής κουλτούρας. Κάθε εργαζόμενος έπρεπε απλά να κάνει αυτό που του ανέθεταν χωρίς ερωτήσεις.
